Even voorstellen

​

Er was eens…. een meisje genaamd Erika. Ze woonde in het pittoreske dorpje Ter Idzard, een Fries plaatsje waar meer koeien grazen dan mensen wonen. Ze groeide daar op, in een boerderij, waar de lucht naar gras rook en de nuchterheid niet werd aangeleerd, maar erfelijk bepaald was. Toen Erika ouder werd, trok ze de wijde wereld in. Ze vertrok naar Groningen, om sociologie te studeren en lid te worden van de AcCie. Daarbij hield ze zich eerst bezig met het mysterieuze ambacht der acquisitie, maar wacht haar voor dit jaar een hogere rol: die van voorzitter. En eerlijk is eerlijk, dat past haar als een kroon. Want main character zijn zit haar in het bloed, en omgaan met geld iets minder. Wie Erika kent, weet dat ze gedreven wordt door een kracht sterker dan magie: competitiedrang. Vroeger kon ze die kwijt op het korfbalveld. Tegenwoordig zet ze haar sportieve avontuur voort bij het voetbalteam van Vijfje, waar ze menig veldslag (niet bepaalt) wint. Maar haar ware kracht ontvouwt zich pas in het nachtleven. Daar verandert Erika in de legendarische Adt-koningin. Wie haar uitdaagt tot een adtwedstrijd, betreedt een strijd die niemand ooit ongeschonden verliet (inclusief zijzelf niet). Toch kent zelfs de sterke koningin haar zwakte. Bij Erika is dat haar magische gave om alles kwijt te raken. Sleutels, AirPods, haar tas, haar laptop, niets is veilig. Elke dag is een nieuw avontuur in het rijk van de verdwijnende spullen… en het is elke keer weer een klein wonder als ze ’s avonds haar kasteel weet binnen te komen. En zo leefde Erika nog lang, competitief, licht aangeschoten, en gelukkig.

 Er was eens in een ver gelegen koninkrijk vol muziek en gezelligheid een minstreel genaamd Goos. Hij was iemand die overal energie en ideeën vandaan lijkt te halen. Hij is ontzettend creatief en enthousiast, en dat merk je meteen als je hem kent. Zo heeft hij soms best wel gekke weetjes, wisten jullie dat je je eigen stem zwaarder hoort dan dat die daadwerkelijk is? Nee, ik ook niet. Goos is ook de zanger van zijn band en legt meestal de basis voor de liederen. Daarom heeft zijn vriend hem de bijnaam “de boterham” gegeven, terwijl hijzelf het “beleg” is (hij maakt de nummers af). Goos is naast minstreel van het rijk ook behoorlijk onvoorspelbaar en random. Zo speelde hij eens een spelletje met vrienden, en een halfuur later kregen zijn vrienden ineens een brief bezorgt door een uil dat Goos dansend en lallend op een feest stond. En dat nog voor zijn achttiende verjaardag. Helaas kunnen die grapjes binnenkort niet meer gemaakt worden. Goos wordt namelijk binnen een week 18 jaar !!! Goos heeft ook een avontuurlijke ziel en dat komt ook duidelijk naar voren tijdens reizen. Zo kon hij uren praten over zijn reis naar de Cariben op een groot galjoen met allerlei mensen, en toen hij vertrok op een reis naar Rome beweerde hij de stad perfect te kennen dankzij de kennis van een spel dat hij had gespeeld. Toen het eenmaal erop aankwam
bleek het maar weer dat Goos iets te zelfverzekerd was…. Maar ondanks al die energie en spontaniteit kan een minstreel zoals Goos soms ook best slaperig zijn. En eén ding weet iedereen in het koninkrijk zeker: hij is fantastisch in van alles… behalve in atten. En hij leefde nog lang en gelukkig

 Er was eens een meisje uit het verre Leek, genaamd Karlijn, de schoonste van het land letterlijk, want ze was een ware clean freak. Geen stofje durfde zich te laten zien in haar rijk, iedereen was bang want ze was meedogenloos met haar poetsdoek. Ze deed alsof ze een wijze nerd was, al lukte het haar niet altijd even goed. Soms faalde ze toch een klein beetje in haar wijsheid en miste ze net dat beetje om echt een wijze nerd te zijn. Maar ach, wat ze aan wijsheid miste, maakte ze ruimschoots goed met haar silent diner skills. Wanneer Karlijn de poorten van de stad betrad, gebeurde er iets magisch: het alles-of-niets-principe trad in werking. Of ze bleef keurig nuchter met één glas wijn in haar hand, of ze wist elke fles ze kantelen op epische wijze, geleid door de klanken van de stad. Een middenweg bestond niet. En als de nacht al laat was, verscheen het wonder: de kroket uit de hoek, zorgvuldig opgeborgen in haar tas, om later thuis in de torenkamer van haar kasteel als midnight snack verorberd te worden. Later in Karlijn’s leven (nu) was Karlijn misschien werkloos, maar zeker niet doelloos. Ze betoverde de Activiteitencommissie van Societas met haar poetsdrang, haar gezelligheid en haar beetje wijsheid. Want waar Karlijn verscheen, volgde wijn en gegarandeerd plezier. En zo leefde ze nog lang, schoon en gelukkig.

Er was eens, in het verre rijk van Zwolle, een jongeman genaamd Jens Pouw. Jens was niet zomaar iemand: hij was de verantwoordelijke voor duurzaamheid, inclusiviteit én assertiviteit. En alsof dat nog niet genoeg was, schreef hij ook nog eens trouw alle notulen. Een echte held van de Accie, die alles kon. Of in ieder geval dacht dat hij dat kon. Overdag trok Jens ten strijde bij de Hanos, waar hij zijn trouwe bakwagentje bestuurde als een ware ridder te paard. Want Jens was niet zomaar een chauffeur: hij was heftruck certified. Na werktijd verruilde hij zijn werkkleding voor zijn harnas – zijn sportoutfit – om zijn spieren te trainen in het koninkrijk der Basic-Fit. Muziek was zijn ware passie. Zonder enige ervaring kocht Jens ooit een magische basgitaar, die hij sindsdien probeert te temmen. Je herkent hem van verre aan zijn heilige Oasis-mantel: sjaal, vest, shirt, nog een shirt en tas. Zodra Wonderwall klinkt in de karaokezaal, weet iedereen: de spreuk is uitgesproken, Jens is los. Maar zelfs helden hebben hun zwakte. Niet voor draken of toverspreuken, maar voor alcohol. Na middernacht verdwijnt Jens vaak als een schim in de nacht, meestal met de mysterieuze Rattentaxi, nadat hij zijn laatste goudstukken heeft verspeeld aan het rad der Doos. En zo leeft Jens Pouw nog lang en gelukkig, met een basgitaar in zijn hand, een biertje in de andere, en altijd net iets te vroeg verdwenen in de nacht.

 Er was eens, diep verscholen in het mysterieuze land Eext, een jonge tovenaar genaamd Merlijn. Deze Merlijn was niet zomaar een leerling in de kunst der magie, maar een kersverse tovenaar-in-opleiding aan de Hogeschool der Sociologie. Daar wist hij met zijn betoverende charme en scherpe brein moeiteloos zijn plek te vinden. Als trotse nieuwkomer van de Accie kreeg Merlijn een belangrijke taak toevertrouwd: hij werd de Bewaker van de Schatkist. Geen enkele munt mocht verdwijnen onder zijn waakzame oog. En hoewel de schatkist veilig bleef, verdwenen er op mysterieuze wijze wel grote hoeveelheden bier zodra Merlijn zijn toverglas heft. Zijn spreuken zijn krachtig, maar zijn gevoel voor tijd is… uniek. Een half uur later verschijnen dan afgesproken is bij Merlijn geen fout, maar onderdeel van zijn magische ritueel. De klok buigt simpelweg naar zijn wil of negeert hem compleet. Naast zijn talent voor geldmagie was Merlijn ook lang meester van fysieke spreuken: hij voetbalde, roeide en trainde alsof hij zich voorbereidde op een drakengevecht. Maar inmiddels heeft hij zijn kunsten neergelegd, zodat hij zich volledig kan wijden aan zijn ware roeping: de Accie betoveren met zijn energie, inzet en humor. En zo leeft Tovenaar Merlijn, met een biertje in zijn hand, en altijd een halfuur te laat, nog lang en gelukkig.

Er was eens in een dame gekleed in blauw, Floor de la Koppen. Ze komt uit het ver weg gelegen en piepkleine dwergendorp Nijetrijne. Alleen onze edele dame voelde zich niet thuis tussen haar mededwergen. Floor verlangde naar iets anders, ze begon te dromen van kennis, macht en… ja ja. Rechten. Dus vertrok ze, met haar koffer vol ambitie naar het koninkrijk der Groningen. Daar kwam ze erachter dat ze een ongezonde obsessie had met pasta carbonara met heel veel zwarte peper. Verder kwam Floor erachter dat ze na drie bier niet meer recht kan lopen en dat haar kakker accent toch wel wat heftiger is dan ze zelf dacht. Ze komt misschien wel uit een dwergendorp, maar tot haar elfde levensjaar woonde ze in de hoge elvenstad Utrecht! Waar ze haar oh zo adellijke R vandaan heeft. Eenmaal in Groningen sloot ze zich ook nog eens aan bij de vereniging Dizkartes. Waar ze het leren van de techniek “bak trekken” heeft geleerd. En wij bij onze vergaderingen kunnen genieten van de te verwachten dronken verhalen. Toch was haar koffer vol ambitie voor rechten na een jaartje op, dus begon ze maar met iets nieuws… Sociologie! Waar ze een nieuwe grote obsessie kreeg met Statistiek. Ze vond het zoooo leuk dat Floor er een 10 op scoorde! Bizar. Floor de la Koppen heeft het naar der zin in haar nieuwe kasteel, maar ik hoorde wel dat je haar nog eens moest vragen over Job Cohen.